หู ลักษณะที่ตั้งและกายวิภาคของไซนัสซิกมอยด์

หู ลักษณะที่ตั้งและกายวิภาคของไซนัสซิกมอยด์นั้น สัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการพัฒนากระบวนการกกหู โพรงตั้งอยู่ห่างจากไซนัสค่อนข้างสำคัญในทารก 5.9 มิลลิเมตร ในอนาคตระยะทางนี้จะลดลงเหลือ 5 มิลลิเมตร ในเด็กอายุ 1 ถึง 3 ปีและ 4.2 มิลลิเมตรใน 4 ถึง 7 ปี เนื่องจากความห่างไกลจากโพรงดังกล่าว การเกิดลิ่มเลือดของไซนัสซิกมอยด์ในเด็กเล็ก จึงพบได้น้อยกว่าในผู้ใหญ่และอาการแทรกซ้อน อยู่ในธรรมชาติของภาวะโลหิตเป็นพิษ

ความสำคัญในทางปฏิบัติคือความลึกของไซนัสนานถึง 1 ปีคือ 2.4 มิลลิเมตรจาก 1 ถึง 3 ปี 3.2 มิลลิเมตรจาก 4 ถึง 7 ปี 4.5 มิลลิเมตร เป็นผลให้มีการนำเสนอไซนัสซิกมอยด์ ในวัยเด็กประมาณ 3 เปอร์เซ็นต์ของกรณี ซึ่งควรนำมาพิจารณาเมื่อทำการผ่าตัด ระยะห่างจากร่องของไซนัสซิกมอยด์ ถึงส่วนที่ลงของคลองเส้นประสาทใบหน้าคือ 5 ถึง 10 มิลลิเมตร ระยะห่างระหว่างช่องเปิดกระดูกกก หู และส่วนบนของปุ่มกกหูในวัยเด็กมีขนาดเล็กมากไม่เกิน 7 มิลลิเมตร

สิ่งนี้ควรนำมาพิจารณา เมื่อทำกรีดหลังใบหูและกายวิภาคศาสตร์ เส้นประสาทใบหน้าในขณะที่เกิดนั้นอยู่ในคลองกระดูกแล้ว และมีเส้นผ่านศูนย์กลางเท่ากับในผู้ใหญ่ ในบางกรณีไม่มีผนังกระดูกในส่วนแก้วหู ของคลองเส้นประสาทใบหน้าในเด็กอายุต่ำกว่า 4 ปีซึ่งก่อให้เกิดการพัฒนาอย่างรวดเร็วของอัมพฤกษ์ของเส้นประสาทใบหน้า ในหูชั้นกลางอักเสบเฉียบพลัน ไม่ว่าในกรณีใดผนังกระดูกนี้บางมาก ความหนาสูงสุดคือ 1 มิลลิเมตรและในประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ของกรณี

ซึ่งมีรอยแยกเมื่ออายุมากขึ้นรอยแตกเหล่านี้ก็ใกล้เข้ามา ในเด็กปีแรกของชีวิตระยะห่างระหว่างคลองของเส้นประสาทใบหน้า กับกระดูกสันหลังส่วนบนจะลดลง ทางออกของคลองของเส้นประสาทใบหน้านั้น อยู่ในแนวนอนมากกว่าในผู้ใหญ่และอยู่เผินๆ ในเรื่องนี้อัมพฤกษ์ของเส้นประสาทใบหน้าในทารกแรกเกิด สามารถเกิดขึ้นได้แม้ว่าจะใช้คีมในระหว่างการคลอดบุตร ในสถานที่เดียวกันสายแก้วหู ออกจากเส้นประสาทใบหน้าแล้วไปที่กระดูกขมับในคลองแยก

เส้นประสาทใบหน้าจะเคลื่อนผ่านกระดูกขมับเป็นเวลานาน ดังนั้น จึงมักเกี่ยวข้องกับกระบวนการอักเสบ ซึ่งได้รับความเสียหายระหว่างการบาดเจ็บ และแม้กระทั่งในระหว่างการผ่าตัดหลายครั้งที่หู คลองเส้นประสาทใบหน้า เริ่มต้นที่ส่วนลึกของช่องหูชั้นใน ผ่านพีระมิดในทิศทางตามขวางจากด้านในออกด้านนอก จากนั้นผ่านหูชั้นกลางและสิ้นสุดที่ฐานของกะโหลกศีรษะโดยตรง ด้านหลังกระดูกกกหู กระบวนการความยาวรวมในผู้ใหญ่สูงถึง 23 ถึง 29 มิลลิเมตร

ในทารกในครรภ์ที่โตเต็มที่ 15 มิลลิเมตร ความยาวของคลองเพิ่มขึ้น พร้อมกับการเจริญเติบโตของหูชั้นกลาง จนถึงอายุประมาณ 20 ปี จากมุมมองของลักษณะทางกายวิภาคและศัลยกรรม คลองเส้นประสาทใบหน้าแบ่งออกเป็น 3 ส่วน ส่วนเขาวงกตหรือในหินนั้นมีขนาดประมาณ 3 มิลลิเมตร ผ่านใต้พื้นผิวด้านหน้าของพีระมิดในช่องกระดูกในทารกแรกเกิด บางครั้งเพียงตามครึ่งคลองหรือร่องลึกเปิดเข้าไปในโพร งของโพรงกะโหลกกลางอย่างอิสระ

ส่วนในกะโหลกศีรษะของคลองเส้นประสาทใบหน้า จะผ่านเข้าไปในบริเวณแก้วหูในมุมหนึ่ง ก่อตัวเป็นส่วนขยายในสถานที่นี้จากหัวเข่า โหนดออกจากเส้นประสาทหินขนาดใหญ่ตื้นๆ ซึ่งเปิดในเด็กเล็ก เส้นประสาทใบหน้าส่วนนี้อยู่ใกล้กับหูชั้นในมากที่สุด ในเรื่องนี้รอยโรคที่เป็นหนองของเขา จะมาพร้อมกับอัมพฤกษ์ของเส้นประสาทใบหน้า บริเวณแก้วหูในทารกแรกเกิดคือ 6 ถึง 7 มิลลิเมตรเมื่ออายุ 3 ขวบจะถึง 10 มิลลิเมตรและไม่เพิ่มขึ้นอีก ส่วนนี้ของช่องมีทิศทางในแนวนอน

รวมถึงไปใต้โพรงแก้วหูตามผนังด้านใน เหนือคลองมีระดับความสูง แอมพูลลาของคลองครึ่งวงกลมแนวนอนใต้เส้นประสาทใบหน้า หน้าต่างด้นหน้าพร้อมโกลน ภายใต้หน้าต่างด้นหน้ามีระดับความสูงอื่นแหลม ซึ่งส่วนใหญ่ถูกครอบครองโดยขดหลักของคอเคลีย ใต้แหลมใกล้กับผนังด้านหลังของช่องหูชั้นนอก มีหน้าต่างประสาทหูปิดด้วยแก้วหูรอง ความหนาของผนังช่องประมาณ 0.25 มิลลิเมตร ในวัยเด็กส่วนนี้ของคลองมักมีรอยแยก ในบางกรณีถูกปกคลุมด้วยฟิล์มที่มีเส้นใย

แผนกกระดูกกกหูที่ระดับผนังด้านหลังขององช่หูชั้นนอก เส้นประสาทใบหน้าจะสร้างเข่าที่ 2 และเลื่อนลงในแนวตั้งตามความหนาของส่วนกกหู ความยาวของกกหูในทารกในครรภ์ที่โตเต็มที่ที่นี่ถึง 6 มิลลิเมตร ภายในสิ้นทศวรรษแรกประมาณ 10 ถึง 11 มิลลิเมตรในผู้ใหญ่ 13 ถึง 14 มิลลิเมตร กระบวนการโหนกแก้มของกระดูกขมับในเด็ก มักเกี่ยวข้องกับกระบวนการอักเสบ การพัฒนาโหนกแก้มเฉียบพลัน ในเรื่องนี้สิ่งสำคัญคือต้องทราบลักษณะทางกายวิภาค

ซึ่งเกี่ยวข้องกับอายุ จุดเริ่มต้นสำหรับการก่อตัวของฐานของกระบวนการโหนกแก้มคือ ส่วนล่างของเกล็ดของกระดูกขมับ บนพื้นผิวด้านนอกของทารกแรกเกิดมีกระดูกยื่นออกมาเล็กน้อย ซึ่งอยู่เหนือแหวนแก้วหูซึ่งยังไม่ปิดสนิทในวัยนี้นานถึง 3 ปีโครงสร้างของฐานของกระบวนการโหนกแก้มนั้น ส่วนใหญ่เป็นรูพรุนและพบเซลล์อากาศเป็นครั้งคราวเท่านั้น จาก 3 ถึง 8 ปีฐานของกระบวนการโหนกแก้มจะถือว่าอยู่ในตำแหน่งในแนวนอนมากขึ้น และก่อตัวเป็นผนังด้านบนของช่องหู

นอกจากนี้ยังมีการพัฒนา ในเด็กที่มีอายุมากกว่า 8 ปี กระบวนการโหนกแก้มเป็นรูพรุน และเป็นรูพรุนนั้นหาได้ยากจะมีขนาดเล็กลง บางครั้งในช่วงระยะเวลาของการทำให้เกิดนิวแมติกมากที่สุด เซลล์อากาศจะเชื่อมต่อกับพื้นที่แก้วหู ตามกฎแล้วอากาศเซลล์เกี่ยวข้องกับเซลล์นิวแมติกของช่องว่างกกหู แต่มีข้อยกเว้นสิ่งนี้อธิบายการพัฒนาของไซโกมาติกอักเสบเฉียบพลัน ที่แยกได้โดยไม่คำนึงถึงการอักเสบก่อนหน้านี้ของกระบวนการกกหู โครงสร้างของส่วนที่เป็นอิสระ

กระบวนการโหนกแก้มนั้นเป็นรูพรุนหรือกะทัดรัดเสมอ ไม่พบเซลล์อากาศในบริเวณนี้ สำหรับศัลยแพทย์อัตราส่วนที่ตั้ง ของฐานของกระบวนการโหนกแก้ม และโพรงก็มีความสำคัญเช่นกันอายุไม่เกิน 3 ปีพวกเขาอยู่ในบรรทัดเดียวกัน จาก 3 ถึง 8 ปีพวกมันก่อตัวเป็นมุมป้านเมื่อโพรงลงมา ในอนาคตมุมของการบรรจบกันของแกนจะกลายเป็นตรง หูชั้นในตั้งอยู่ในความหนาของปิรามิดของกระดูกขมับ ซึ่งเป็นโครงสร้างที่พัฒนาเต็มที่ เมื่อถึงเวลาเกิดและมีขนาดเกือบเท่ากับ

ในผู้ใหญ่ประกอบด้วยเขาวงกตกระดูกและเยื่อหุ้ม ในพีระมิดของกระดูกขมับมีแคปซูลกระดูกหนาแน่น ซึ่งมีโครงสร้างที่ซับซ้อนมาก เขาวงกตกระดูกประกอบด้วย 3 ส่วนทางกายวิภาคคอเคลีย ด้นหน้าและคลองครึ่งวงกลม แคปซูลของเขาวงกตประกอบด้วยกระดูกหนาแน่นหนา 2 ถึง 3 มิลลิเมตร ซึ่งแยกออกจากโพรงกะโหลกหลัง เมื่ออายุมากขึ้นแคปซูลก็รวมเข้ากับปิรามิด ภายในกระดูกมีเขาวงกตที่เป็นพังผืด ซึ่งทำซ้ำโครงสร้างของมันอย่างแน่นอน

ตามที่เคยเป็นมานั้นถูกระงับโดยข้อต่อ สายรัดกระดูกโดยพื้นฐานแล้วเป็นฝักของเยื่อหุ้ม ช่องว่างระหว่างกระดูกและเขาวงกต ที่เป็นพังผืดนั้นเต็มไปด้วยเพอริลิมฟ์ ภายในเขาวงกตที่เป็นพังผืดคือเอนโดลิมฟ์ ตัวรับการได้ยินอยู่ในคอเคลียขนถ่าย ในด้นหน้าและคลองครึ่งวงกลม หอยทากคอเคลียคล้ายกับหอยที่มีชื่อเสียง ในมนุษย์มีลอน 2 ลอนครึ่งซึ่งอยู่รอบๆก้านกระดูก เส้นประสาทและหลอดเลือดจะไหลผ่าน แผ่นเกลียวกระดูกออกจากคอลัมน์กระดูกไม่ถึงผนังกระดูกตรงข้าม

อ่านต่อได้ที่ >>  สารอาหาร ทำความเข้าใจการเพิ่มสารอาหารด้วยอาหารเสริมเพื่อสุขภาพ