ฟิสิกส์ แนวคิดของการพัฒนาวิทยาศาสตร์แบบไม่สะสม

ฟิสิกส์ นักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ มักจะเชื่อมโยงการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์ของศตวรรษที่ 17 กับการต่อสู้ของกาลิเลโอกับอำนาจของอริสโตเติล และประเพณีทางปรัชญาที่คริสตจักรสนับสนุน คอยร์มองเห็นแนวหลักของการพัฒนาวิทยาศาสตร์คลาสสิก ในการเปลี่ยนจากแนวคิดเชิงคุณภาพที่ไม่ถูกต้องของอริสโตเติล และฟิสิกส์ยุคกลางไปเป็นวัตถุในอุดมคติเชิงนามธรรม ของฟิสิกส์คณิตศาสตร์ของเดส์การตและกาลิเลโอ

คอยร์ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับคณิตศาสตร์ ในกระบวนการสร้างวิทยาศาสตร์คลาสสิก เชื่อว่าคณิตศาสตร์เป็นความต่อเนื่อง ของแนวของเพลโตและอาร์คิมิดีส ซึ่งถูกขัดจังหวะในยุคกลาง เขาเชื่อว่าฟิสิกส์คลาสสิกไม่ใช่ความต่อเนื่องของฟิสิกส์ยุคกลาง แต่ตั้งอยู่ในระนาบอื่นซึ่งสามารถนิยามได้ว่าเป็นฟิสิกส์อาร์คิมีดีน คอยร์ปฏิเสธการคิดสะสม สรุปได้ว่าประวัติศาสตร์ของฟิสิกส์คือการเปลี่ยนแปลงแบบกระจัดกระจาย ในกระบวนทัศน์อภิปรัชญาหรือประเภทการคิด

การกลายพันธุ์ของสติปัญญาของมนุษย์ การกลายพันธุ์แบบนี้เป็นการปฏิวัติของศตวรรษที่ 17 ซึ่งส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางปัญญาอย่างลึกซึ้งของฟิสิกส์คลาสสิก การปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์คือ การทำลายล้างของโลกหนึ่งและแทนที่ด้วยอีกโลกหนึ่ง คอยร์เชื่อมโยงการเปลี่ยนแปลงในภาพของโลก เป็นหลักกับการเปลี่ยนแปลงแนวคิดทางปรัชญา ดังนั้น การปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์ของศตวรรษที่ 17 เกิดขึ้นได้ เนื่องจากการปฏิเสธแนวความคิดโบราณ

ยุคกลางของจักรวาลและการเปลี่ยนพื้นที่คอนกรีต ของฟิสิกส์ก่อนยุคกาลิเลโอด้วยนามธรรมอวกาศ ไอโซโทรปิกของเรขาคณิตแบบยุคลิด วิทยาศาสตร์คลาสสิกตามโคอิระ เป็นไปได้เนื่องจากสองเงื่อนไขหลัก การคำนวณทางฟิสิกส์และการทำลายจักรวาล การคำนวณทาง ฟิสิกส์ ไปควบคู่กับการทดลอง ซึ่งแนวคิดเชิงทฤษฎีของนักวิทยาศาสตร์มีบทบาทหลัก ตำแหน่งของนักวิทยาศาสตร์นี้นำเขาไปสู่การตีความข้อเท็จจริง ที่เป็นที่รู้จักกันดีหลายประการ

การทดลองพิศาลของกาลิเลโอ เขาเชื่อว่าการทดลองเหล่านี้เป็นนิยาย ซึ่งเป็นตำนานทางประวัติศาสตร์ เนื่องจากกาลิเลโอไม่จำเป็นต้องดำเนินการ แนวคิดของการพัฒนาวิทยาศาสตร์แบบไม่สะสม มีอิทธิพลอย่างมากต่อตัวแทนที่โดดเด่นของโรงเรียนประวัติศาสตร์แองโกลอเมริกัน ดังนั้น ตามคำกล่าวของ ลาคาทอส คุห์นจึงเป็นหนี้ลัทธิสะสมของเขาเป็นหลักโดยโคอิระ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าลัทธิบวกเป็นวิธีการที่ไม่ดี สำหรับนักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์

พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของฟิสิกส์ ไม่สามารถเข้าใจได้นอกบริบทที่สร้างขึ้นโดยโครงการวิจัย ดังนั้น การเปลี่ยนแปลงความรู้ทางวิทยาศาสตร์ จึงเกี่ยวข้องกับความหายนะครั้งใหญ่ของการปฏิวัติอภิปรัชญา แต่ดังที่ทราบกันดีว่าผู้สร้างแรงบันดาลใจหลัก ของแนวคิดเกี่ยวกับระเบียบวิธีของคุห์น และโดยทั่วไปของโรงเรียนประวัติศาสตร์แองโกล อเมริกันทั้งหมดคือป๊อปเปอร์ ผู้ซึ่งฟื้นความคิดเรื่องการเติบโตที่ไม่สะสม ของความรู้ทางวิทยาศาสตร์

หลังจากการครอบงำอันยาวนาน ของกระบวนทัศน์สะสมเชิงบวกในปรัชญาตะวันตก และวิธีการทางวิทยาศาสตร์ บนดินฝรั่งเศสนอกเหนือจากคอยเรต แนวคิดเรื่องการต่อต้านการสะสม ได้รับการพัฒนาโดย แกสตัน แบชลาร์ดในปี 1884 ถึง 1962 นักปรัชญาและระเบียบวิธีทางวิทยาศาสตร์ ที่มีชื่อเสียงผู้ก่อตั้งลัทธิเหตุผลนิยมใหม่ แบชลียาร์ถือว่าวิทยาศาสตร์เป็นปรากฏการณ์ทางประวัติศาสตร์ โดยพื้นฐานแล้วซึ่งต้องเป็นไปตามเงื่อนไข 2 ประการ

ประการแรกเป็นผลมาจากการพัฒนาทางธรรมชาติ ประการที่ 2 มีความชัดเจนในเชิงคุณภาพและแตกต่างจากต้นกำเนิด ในความเห็นของเขา ความสม่ำเสมอของประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์คือ การค้นพบทางวิทยาศาสตร์ใดๆ ก็ตามเป็นช่วงเวลาของความคิดทางวิทยาศาสตร์ ในการเคลื่อนไหวของมัน ตรงกันข้ามกับญาณวิทยาสะสมแบบดั้งเดิม บาเชลาร์ถือว่าประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่คลังเก็บผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป ซึ่งมีข้อมูลใหม่ทั้งหมดเข้ามา

แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบ ทางประวัติศาสตร์โดยรวมของความรู้โดยทั่วไปสำหรับจิตวิญญาณทางวิทยาศาสตร์ ในสาระสำคัญคือการแก้ไขความรู้ การรับรู้ข้อผิดพลาดทางประวัติศาสตร์ ในความคิดนี้แบชลาร์ดเข้าหาป๊อปเปอร์ โดยเชื่อว่าวิทยาศาสตร์พัฒนาผ่านการลองผิดลองถูก โดยสอดคล้องกับหลักการพื้นฐานของเหตุผลนิยมเชิงวิพากษ์ คำพูดของนักปรัชญาดังต่อไปนี้ มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า

นี่คือการวิพากษ์วิจารณ์วิทยาศาสตร์ที่มีอยู่แล้ว ในที่นี้ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงแบบจำลองการพัฒนาวิทยาศาสตร์ แบบไม่สะสมอีกต่อไปโดยป๊อปเปอร์ และนักเรียนของเขาซึ่งเป็นแกนหลักของโรงเรียนประวัติศาสตร์แองโกล อเมริกันและลัทธิเหตุผลนิยมเชิงวิพากษ์วิจารณ์ของเยอรมัน สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมบาเชลาร์ดปฏิเสธอย่างเฉียบขาด รุ่นสะสมของการสร้างประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์อย่างมีเหตุผล ประวัติวิทยาศาสตร์สำหรับเขาไม่ใช่แค่สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเท่านั้น

ประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ ของการเติบโตของวิทยาศาสตร์ใน ความหมายที่เหมาะสมในความหมายที่เหมาะสมนี้ ประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์มักปรากฏเป็นประวัติศาสตร์ ของความก้าวหน้าของความรู้บางอย่างเสมอ การคิดเชิงวิทยาศาสตร์ในเชิงประวัติศาสตร์ หมายถึงการอธิบายตั้งแต่เล็กที่สุดไปหาใหญ่ที่สุด กล่าวอีกนัยหนึ่งแกนหลักของประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ มุ่งไปในทิศทางของการปรับปรุงความเข้าใจ และการขยายประสบการณ์อย่างแม่นยำ

กล่าวอีกนัยหนึ่งเนื้อหาที่เป็นข้อเท็จจริง สำหรับนักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ไม่ได้มีคุณค่าในตัวเอง แต่เป็นวิธีการที่จะเปิดเผยความสม่ำเสมอ ของการปรับปรุงการคิดทางวิทยาศาสตร์ การเติบโตของวิทยาศาสตร์ หากเข้าใจว่าเป็นการสะสมความรู้ตามข้อเท็จจริง ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่เรื่องของวิทยาศาสตร์แต่เป็นเนื้อหาเท่านั้น จากข้อมูลของแบชลาร์ด เวกเตอร์ของความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์คือ การขยายและเพิ่มพูนความรู้

อันเป็นหน้าที่ของความก้าวหน้า ของวิธีการวิจัยและการคิด เมื่อมองจากมุมนี้ประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ไม่ต่อเนื่องแน่นอนแต่ไม่ต่อเนื่องกัน บาเชลาร์ดเน้นย้ำในเรื่องนี้ว่า กำลังสัมผัสถึงวิภาษวิธีของการชำระบัญชีในอดีต ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของการปฏิวัติบางอย่าง ในการคิดเชิงวิทยาศาสตร์ ผลที่ได้คือกลศาสตร์สมัยใหม่ สัมพัทธภาพควอนตัม คลื่นเป็นวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีบรรพบุรุษ ลูกหลานของเราจะไม่สนใจวิทยาศาสตร์ ของบรรพบุรุษของเราอย่างแน่นอน

พวกเขาจะเห็นเพียงพิพิธภัณฑ์ แห่งความคิดที่ไม่ได้ใช้งาน ระเบิดปรมาณูได้ทำลายพื้นที่ขนาดใหญ่ ของประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์เนื่องจากในความคิด ของนักฟิสิกส์นิวเคลียร์ไม่มีร่องรอยของแนวคิดพื้นฐาน ของอะตอมนิยมแบบดั้งเดิมอีกต่อไป จากการสร้างแนวความคิดทางประวัติศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ของแบชลาร์ด ข้างต้นเป็นที่แน่ชัดว่าอัลฟาและโอเมก้าเป็นแนวคิด ของช่องว่างทางญาณวิทยา ซึ่งนักปรัชญาชาวฝรั่งเศส ได้เอาชนะแนวความคิดเชิงอุปนัยวิทยาศาสตร์

อย่างมีวิจารณญาณด้วยการสะสมและความต่อเนื่อง สำหรับนักวิทยาศาสตร์ ความรู้ใหม่เป็นความต่อเนื่องของความเก่า แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นการปฏิเสธ แตกต่างจากทฤษฎีการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์ของคุห์น บาเชลาร์ตีความการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์ว่า เป็นการปฏิวัติทางญาณวิทยา ที่รวมช่วงเวลาแห่งความต่อเนื่องและการปฏิเสธอดีต

อ่านต่อได้ที่ >>  วิทยาศาสตร์ การอภิปรายคุณธรรมและปัญหาของนัก วิทยาศาสตร์