กล้ามเนื้อแขน อธิบายเกี่ยวกับการเอาชนะจะเกิดขึ้นเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัว

กล้ามเนื้อแขน กล้ามเนื้อเพนเนทมีมากกว่า และเส้นใยเองก็สั้นกว่าของฟิวซิฟอร์ม ในเรื่องนี้กล้ามเนื้อเพนเนทมีความแข็งแรงมากกว่า แต่ช่วงการหดตัวของเส้นใยกล้ามเนื้อสั้น จะน้อยกว่ากล้ามเนื้อฟิวซิฟอร์ม กล้ามเนื้อเซอร์รัสนั้นพบได้ในจุดที่จำเป็นต้องมีแรงบีบตัวของกล้ามเนื้ออย่างมาก ด้วยการเคลื่อนไหวที่ค่อนข้างเล็ก กล้ามเนื้อของขา เท้าและกล้ามเนื้อบางส่วนของปลายแขน ฟูซิฟอร์มกล้ามเนื้อคล้ายริบบิ้นสร้างขึ้นจากเส้นใยกล้ามเนื้อยาว

สั้นลงอย่างมากในระหว่างการหดตัว ช่วงของการเคลื่อนไหวที่เกี่ยวข้องกับกล้ามเนื้อยาวนั้นมีขนาดใหญ่ กล้ามเนื้อที่มีรูปร่างคล้ายริบบิ้นมีความแข็งแรง น้อยกว่ากล้ามเนื้อเพนเนทซึ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลางทางกายวิภาคเหมือนกัน ตัวอย่างเช่น กล้ามเนื้อซาร์โทเรียสของมนุษย์ มีรูปร่างเหมือนริบบิ้น ซึ่งประกอบด้วยเส้นใยกล้ามเนื้อยาว เมื่อหดรัดตัวสามารถขยับสะโพกได้ไกลมาก แม้ว่าความแข็งแกร่งของเธอจะน้อยก็ตาม กล้ามเนื้อเพนเนทเดลทอยด์

ซึ่งประกอบด้วยเส้นใยสั้นจำนวนมาก จะขยับไหล่ในระยะสั้นๆ ในขณะที่มีการยกจำนวนมากขึ้น ในการคำนวณความแข็งแรงสัมบูรณ์ของกล้ามเนื้อ มวลของน้ำหนักสูงสุด ที่กล้ามเนื้อสามารถยกได้นั้นหารด้วยพื้นที่ ของเส้นผ่านศูนย์กลางทางสรีรวิทยา ตัวบ่งชี้นี้ในมนุษย์สำหรับกล้ามเนื้อต่างๆมีตั้งแต่ 6.24 ถึง 16.8 กิโลกรัมต่อตารางเซนติเมตร ตัวอย่างเช่น ความแข็งแรงสัมบูรณ์ของกล้ามเนื้อน่องคือ 5.9 กิโลกรัมต่อตารางเซนติเมตร

กล้ามเนื้อไทรเซ็ปส์ของไหล่คือ 11.4 กิโลกรัมต่อตารางเซนติเมตร เซเชนอฟกำหนดแรงยกเฉลี่ยของกล้ามเนื้อมนุษย์เป็น 8 กิโลกรัมต่อตารางเซนติเมตร เป็นที่ทราบกันดีว่าความตึงเครียด ที่เกิดจากเส้นใยกล้ามเนื้อหนึ่งเส้นมีตั้งแต่ 0.1 ถึง 0.2 กรัม โดยการคูณความแข็งแรง ของกล้ามเนื้อด้วยอัตราการหดของกล้ามเนื้อ สามารถคำนวณกำลังของการหดตัวของกล้ามเนื้อได้ อัตราการหดตัวของกล้ามเนื้อ แสดงระยะเวลาที่สั้นลงต่อหน่วยเวลา ความเร็วนี้ขึ้นอยู่กับโหลด

แรงต้านทานที่กล้ามเนื้อเอาชนะได้ในระหว่างการหดตัว กล้ามเนื้อโครงร่างส่งแรงการหดตัวไปยังกระดูกผ่านเส้นเอ็น แรงกระตุ้นของเส้นประสาททำให้เกิดการหดตัวของกล้ามเนื้อ ซึ่งในกล้ามเนื้อนั้นเกิดจากการหดสั้นลง และเกิดความตึงเครียด การทำให้กล้ามเนื้อสั้นลง ทำให้เกิดความตึงเครียดในเส้นเอ็นที่ติดอยู่กับก้านกระดูก เนื่องจากปลายของกล้ามเนื้อ หรือเส้นเอ็นติดอยู่กับกระดูก จุดกำเนิดและสิ่งที่แนบมาเข้าหากัน ระหว่างการหดตัวของกล้ามเนื้อ

ในขณะที่กล้ามเนื้อเองก็ทำงานบางอย่าง ดังนั้น ร่างกายมนุษย์หรือส่วนต่างๆของร่างกาย กล้ามเนื้อแขน เมื่อกล้ามเนื้อที่สัมพันธ์กันหดตัว เปลี่ยนตำแหน่ง เคลื่อนไหว เอาชนะแรงต้านของแรงโน้มถ่วงหรือในทางกลับกัน ยอมจำนนต่อแรงนี้ ในบางกรณีในระหว่างการเกร็งของกล้ามเนื้อร่างกาย จะอยู่ในตำแหน่งที่แน่นอน โดยไม่มีการเคลื่อนไหวเช่นเมื่อนั่งยืนอย่างสงบ คุณสมบัติของการหดตัวและการกระทำของคันโยก กระดูกทำให้สามารถแยกแยะระหว่างการเอาชนะ

การยอมจำนนและการทำงานของกล้ามเนื้อได้ การเอาชนะจะเกิดขึ้นเมื่อแรงบีบตัวของกล้ามเนื้อ เปลี่ยนตำแหน่งของส่วนต่างๆของร่างกาย แขนขาหรือส่วนเชื่อมโยงโดยมีหรือไม่มีภาระ ในกรณีนี้กล้ามเนื้อจะเอาชนะน้ำหนักของน้ำหนัก น้ำหนักตัว ส่วนต่างๆของร่างกาย งานที่ได้ผลผลิตคืองานที่แรงของกล้ามเนื้อ ต่ำกว่าแรงดึงดูดของส่วนต่างๆของร่างกาย หรือภาระที่มันถืออยู่ กล้ามเนื้อทำงานได้ไม่สั้นลงแต่ยาวขึ้น ตัวอย่างเช่น เมื่อร่างกายที่มีมวลมากไม่สามารถยก

รวมถึงการรับน้ำหนักได้ ด้วยความพยายามของกล้ามเนื้ออย่างมาก คุณต้องลดภาระดังกล่าวลง การถือครองจะดำเนินการเมื่อแรงหดตัวของกล้ามเนื้อรับน้ำหนัก ในตำแหน่งที่แน่นอนโดยไม่ต้องเคลื่อนที่ในอวกาศ ตัวอย่างเช่น คนนั่งหรือยืนนิ่ง หรือบรรทุกสิ่งของความแข็งแรงของการหดตัวของกล้ามเนื้อ จะสร้างความสมดุลให้กับมวลของร่างกาย หรือภาระในขณะที่กล้ามเนื้อหดตัวโดยไม่เปลี่ยนความยาว การหดตัวของกล้ามเนื้อมีมิติเท่ากัน

การทำงานที่เอาชนะและยอมจำนน เมื่อร่างกายหรือส่วนต่างๆของมันเคลื่อนที่ ในอวกาศด้วยแรงบีบตัวของกล้ามเนื้อ การเคลื่อนไหวบางอย่างถือได้ว่าเป็นงานที่มีพลวัต การถือครองซึ่งไม่มีการเคลื่อนไหวของร่างกายทั้งหมด หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเป็นงานคงที่ กระดูกที่เชื่อมต่อกันด้วยข้อต่อ ทำหน้าที่เป็นคันโยกเมื่อกล้ามเนื้อหดตัว หากแรง 2 แรงกระทำบนคันโยก จาก 2 ข้างแรงหนึ่งกำลังกระทำ อีกแรงหนึ่งเป็นปฏิปักษ์

ในร่างกายมนุษย์แรงกระทำคือแรงบีบตัวของกล้ามเนื้อ แรงดึงดูดของร่างกายหรือแรงบีบตัวของกล้ามเนื้อคู่อริอื่นๆจะต้านแรงต้าน ไหล่ของแรงเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ส่วนของมันในส่วนที่แรงกระทำนั้น ยิ่งแขนของคันโยกซึ่งแรงกระทำนั้นยาวเท่าใด การทำงานของคันโยกยิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น ตำแหน่งของจุดศูนย์กลางที่สัมพันธ์กับจุดที่ใช้แรงกระทำ และแรงต้านจะเป็นตัวกำหนดประเภทของคันโยก ในชีวกลศาสตร์คันโยกประเภทที่ 1 และ 2 มีความโดดเด่น

ประเภทแรกทรงตัว จุดของแรงที่กระทำต่อมัน ความต้านทานและการใช้แรงของกล้ามเนื้อ จะอยู่ที่ตำแหน่งต่างๆ ด้านข้างของจุดยึด คันโยกนี้เป็น 2 แขนคันโยกสมดุล ตัวอย่างคือ การเชื่อมต่อของกระดูกสันหลังกับกะโหลกศีรษะ จุดหมุนอยู่บนแกนตามขวางผ่านแอ่งเทอริกอยด์ของกระดูกท้ายทอย จุดที่ใช้บังคับคือบริเวณที่ยึดกล้ามเนื้อยืดกับกระดูกท้ายทอย ฝ่ายตรงข้ามคือแรงโน้มถ่วงของศีรษะ การหดตัวของกล้ามเนื้อยืดช่วยป้องกันไม่ให้ศีรษะงอ

ภายใต้อิทธิพลของแรงโน้มถ่วง คันโยกนี้อยู่ในภาวะสมดุลหากโมเมนต์ ของการหมุนของแรงที่ใช้ ผลคูณของขนาดของแรงของกล้ามเนื้อ ที่กระทำต่อกระดูกท้ายทอยคูณความยาวของไหล่ ระยะห่างจากจุดศูนย์กลางไปยังจุดที่ใช้แรง เท่ากับโมเมนต์หมุนของแรงโน้มถ่วง คันโยกประเภทที่สองเป็นแบบอาวุธเดี่ยว แรงทั้ง 2 ถูกนำไปใช้กับจุดศูนย์กลางด้านเดียวกัน ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของการใช้แรงของกล้ามเนื้อ และการตอบโต้ของแรงโน้มถ่วง

แรงต้านทานคันโยก 2 ประเภทประเภทที่สองนั้นแตกต่างกัน อย่างแรกคือคันโยกไฟฟ้าเมื่อแขนที่ใช้แรง ของกล้ามเนื้อยาวกว่าแขนต้าน ตัวอย่างเช่น หัวของกระดูกฝ่าเท้าทำหน้าที่เป็นศูนย์กลาง และแกนหมุนของเท้า จุดของการใช้กำลังของกล้ามเนื้อ ซึ่งทำหน้าที่กับกล้ามเนื้อไขว้ของขาส่วนล่างคือกระดูกส้นเท้า จุดต้านทานน้ำหนักของร่างกาย คือบล็อกของเท้าซึ่งผ่านแกนตามขวางของข้อต่อข้อเท้า แขนของแรงโน้มถ่วงซึ่งทำหน้าที่ เกี่ยวกับเท้าในข้อต่อข้อเท้านั้นสั้น

แขนของการใช้แรงของกล้ามเนื้อ การหดตัวของกล้ามเนื้อน่องนั้นยาว ด้วยเหตุนี้น้ำหนักตัวที่มากของบุคคลจึงสมดุล โดยการหดตัวของกล้ามเนื้อน่องมีพลังเพิ่มขึ้น แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่ลดลง คันโยกประเภทที่ 2 คือคันโยกความเร็วซึ่งไหล่สำหรับใช้กำลังของกล้ามเนื้อจะสั้นกว่าไหล่สำหรับแรงต้าน ตัวอย่างของคันบังคับความเร็ว คือข้อต่อข้อศอกและแรงที่กระทำต่อกระดูกที่ก่อตัวขึ้น ในคันโยกนี้จุดหมุนเป็นจุดศูนย์กลางของข้อต่อข้อศอก

จุดที่ใช้แรงของกล้ามเนื้องอของปลายแขนคือปุ่มกระดูกของกระดูกอัลนา ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับข้อต่อข้อศอกของการใช้กำลัง จุดต้านทานซึ่งแรงโน้มถ่วงตรงข้ามกระทำการนั้นอยู่ห่างจากข้อต่อ นี่คือมือและภาระที่อาจอยู่บนนั้น ระยะห่างจากจุดศูนย์กลางถึงจุดแนวต้านในกรณีนี้ยาว ในการเอาชนะแรงโน้มถ่วงซึ่งกระทำการในระยะห่างจากจุดศูนย์กลางมาก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากของกล้ามเนื้องอ ซึ่งติดอยู่ที่จุดที่ใช้แรงที่อยู่ใกล้กับข้อต่อข้อศอก ในกรณีนี้ตรงกันข้ามกับคันบังคับ มีการเพิ่มความเร็วและระยะการเคลื่อนที่ของคันโยกที่ยาวกว่าปลายแขนและมือ

บทความที่น่าสนใจ : กล้ามเนื้อ อธิบายแหวนกระดูกต้นขาและพื้นที่เซลล์ของโพรงในร่างกาย